De Parabel van de drie Zwemmers
Maar de oeverbewoners waarschuwden hen en zeiden: deze stroom is vol draaikolken. Zie dat je er niet in terecht komt en verdrinkt.
De eerste zwemmer was een wilskrachtige. Hij sprak tot zichzelf: er zijn geen draaikolken in deze stroom en àls er zijn dan kom ik er niet in terecht en àls ik erin terecht kom dan geraak ik er wel weer uit.
En de eerste zwemmer sprong wilskrachtig in het water maar hij geraakte nooit in de zee want hij verdronk.
De tweede zwemmer was een levenslustige. Hij had gehoord dat de oeverbewoners gezegd hadden: als je dan toch in een draaikolk terecht komt, dan is het best van niet tegen te spartelen zoals die andere deed maar je gewoon te laten meezuigen, dan ben je er het vlugst weer uit en overleef je het misschien.
De tweede zwemmer sprong levenslustig te water en kwam al dadelijk in een draaikolk terecht. De raad van de oeverbewoners indachtig spartelde hij helemaal niet tegen, liet zich gewoon mee naar de diepte zuigen en hoeps, daar was hij er meteen weer uit.
De tweede zwemmer die, zoals gezegd, een levenslustige was, vond dit evenwel zo een prettige ervaring, dat hij nog niet boven was of hij keek al uit naar nog een draaikolk want zo sprak hij tot zichzelf, dat wil ik nog wel eens meemaken.
En ook de tweede zwemmer geraakte nooit in de zee want hij zwom van draaikolk naar draaikolk.
De derde zwemmer was een wijze. En doordat hij even wilskrachtig als levenslustig was, deed hij zijn voordeel met wat de twee vorigen aan goeds hadden ervaren, maar zonder hun fouten te begaan.
Hij sprong wijs in het water en hij geraakte wel in de zee.
Want hij was levenslustig genoeg om in de draaikolken onderweg niet krampachtig te verdrinken maar ook wilskrachtig genoeg om op zijn tocht niet te worden opgehouden door van de ene draaikolk naar de andere te zwemmen.
(uit De Paradijs Ervaring, hfst. 18: De Drie Zwemmers Les)